Lucas 14

1και εγενετο εν τω ελθειν αυτον εις οικον τινος των αρχοντων των φαρισαιων σαββατω φαγειν αρτον και αυτοι ησαν παρατηρουμενοι αυτον

2και ιδου ανθρωπος τις ην υδρωπικος εμπροσθεν αυτου

Lucas, o médico, identifica a enfermidade deste homem: sofria hidropisia. Esta enfermidade se deve a uma acumulação anormal de líquido em tecidos e cavidades.

3και αποκριθεις ο ιησους ειπεν προς τους νομικους και φαρισαιους λεγων ει εξεστιν τω σαββατω θεραπευειν

4οι δε ησυχασαν και επιλαβομενος ιασατο αυτον και απελυσεν

mt 21:25,27

mt 22:46

5και αποκριθεις προς αυτους ειπεν τινος υμων ονος η βους εις φρεαρ εμπεσειται και ουκ ευθεως ανασπασει αυτον εν τη ημερα του σαββατου

6και ουκ ισχυσαν ανταποκριθηναι αυτω προς ταυτα

7ελεγεν δε προς τους κεκλημενους παραβολην επεχων πως τας πρωτοκλισιας εξελεγοντο λεγων προς αυτους

8οταν κληθης υπο τινος εις γαμους μη κατακλιθης εις την πρωτοκλισιαν μηποτε εντιμοτερος σου η κεκλημενος υπ αυτου

pv 25:6,7

9και ελθων ο σε και αυτον καλεσας ερει σοι δος τουτω τοπον και τοτε αρξη μετ αισχυνης τον εσχατον τοπον κατεχειν

10αλλ οταν κληθης πορευθεις αναπεσον εις τον εσχατον τοπον ινα οταν ελθη ο κεκληκως σε ειπη σοι φιλε προσαναβηθι ανωτερον τοτε εσται σοι δοξα ενωπιον των συνανακειμενων σοι

11οτι πας ο υψων εαυτον ταπεινωθησεται και ο ταπεινων εαυτον υψωθησεται

Como podemos nos humilhar? Algumas pessoas procuram aparentar humildade a fim de manipular a outros. Outros pensam que a humildade significa deixar-se esmagar. Mas a gente humilde de verdade se compara sozinho com Cristo, reconhece seu pecado, compreende suas limitações em habilidades, moral, lucros e conhecimentos. A humildade não é uma autodegradación, é uma afirmação realista e enfocada ao serviço.

12ελεγεν δε και τω κεκληκοτι αυτον οταν ποιης αριστον η δειπνον μη φωνει τους φιλους σου μηδε τους αδελφους σου μηδε τους συγγενεις σου μηδε γειτονας πλουσιους μηποτε και αυτοι σε αντικαλεσωσιν και γενηται σοι ανταποδομα

13αλλ οταν ποιης δοχην καλει πτωχους αναπηρους χωλους τυφλους

14και μακαριος εση οτι ουκ εχουσιν ανταποδουναι σοι ανταποδοθησεται γαρ σοι εν τη αναστασει των δικαιων

15ακουσας δε τις των συνανακειμενων ταυτα ειπεν αυτω μακαριος ος φαγεται αρτον εν τη βασιλεια του θεου

16ο δε ειπεν αυτω ανθρωπος τις εποιησεν δειπνον μεγα και εκαλεσεν πολλους

Para uma festa, acostumava-se enviar dois convites: a primeira a anunciava, a segunda indicava que tudo estava preparado. Os convidados na parábola do Jesus ofenderam ao anfitrião ao desculpar-se quando lhes enviou o segundo convite. Na história do Israel, o primeiro convite de Deus veio através do Moisés e os profetas; a segunda veio mediante seu Filho. Os líderes religiosos aceitaram o primeiro convite. Acreditaram nos profetas, mas desprezaram a Deus ao não acreditar em seu Filho. Da maneira em que o amo da história enviou seu servo às ruas para que convidasse aos necessitados a participar do banquete, deste modo Deus enviou a seu Filho ao mundo de gente necessitada para anunciar que o Reino de Deus tinha chegado e estava ao seu dispor.Neste capítulo lemos palavras do Jesus contra os que procuram fila social e favor do trabalho árduo e até sofrido. Não percamos de vista o propósito de nossa humildade e auto sacrifício, um banquete cheio de gozo com nosso Senhor! Deus nunca nos pede padecer por amor ao sofrimento. Nunca nos pede deixar algo bom a menos que planeje substitui-lo com algo muito melhor. Não nos chama a nos unir ao para trabalhar no campo, a não ser para uma festa, uma festa de bodas, a ceia do Cordeiro (Rev 19:6-9), quando Deus e sua amada Igreja se unirão para sempre.

17και απεστειλεν τον δουλον αυτου τη ωρα του δειπνου ειπειν τοις κεκλημενοις ερχεσθε οτι ηδη ετοιμα εστιν παντα

18και ηρξαντο απο μιας παραιτεισθαι παντες ο πρωτος ειπεν αυτω αγρον ηγορασα και εχω αναγκην εξελθειν και ιδειν αυτον ερωτω σε εχε με παρητημενον

19και ετερος ειπεν ζευγη βοων ηγορασα πεντε και πορευομαι δοκιμασαι αυτα ερωτω σε εχε με παρητημενον

20και ετερος ειπεν γυναικα εγημα και δια τουτο ου δυναμαι ελθειν

21και παραγενομενος ο δουλος εκεινος απηγγειλεν τω κυριω αυτου ταυτα τοτε οργισθεις ο οικοδεσποτης ειπεν τω δουλω αυτου εξελθε ταχεως εις τας πλατειας και ρυμας της πολεως και τους πτωχους και αναπηρους και χωλους και τυφλους εισαγαγε ωδε

22και ειπεν ο δουλος κυριε γεγονεν ως επεταξας και ετι τοπος εστιν

23και ειπεν ο κυριος προς τον δουλον εξελθε εις τας οδους και φραγμους και αναγκασον εισελθειν ινα γεμισθη ο οικος μου

24λεγω γαρ υμιν οτι ουδεις των ανδρων εκεινων των κεκλημενων γευσεται μου του δειπνου

25συνεπορευοντο δε αυτω οχλοι πολλοι και στραφεις ειπεν προς αυτους

lc 12:1

jo 6:24,27

26ει τις ερχεται προς με και ου μισει τον πατερα εαυτου και την μητερα και την γυναικα και τα τεκνα και τους αδελφους και τας αδελφας ετι δε και την εαυτου ψυχην ου δυναται μου μαθητης ειναι

27και οστις ου βασταζει τον σταυρον αυτου και ερχεται οπισω μου ου δυναται μου ειναι μαθητης

A audiência do Jesus estava bem inteirada do que significava levar a cruz. Quando os romanos foram executar a um criminoso, este tinha a obrigação de levar a cruz em que foram pendurá-lo. Isto mostrava submissão a Roma e além disso advertia aos observadores de que lhes era melhor submeter-se. Jesus ensinou para que as multidões avaliassem seu entusiasmo pelo. Insistiu a converter o superficial em algo profundo, do contrário retroceder. Seguir a Cristo significa submissão total ao, possivelmente até morrer pelo.

28τις γαρ εξ υμων θελων πυργον οικοδομησαι ουχι πρωτον καθισας ψηφιζει την δαπανην ει εχει τα προς απαρτισμον

29ινα μηποτε θεντος αυτου θεμελιον και μη ισχυοντος εκτελεσαι παντες οι θεωρουντες αρξωνται εμπαιζειν αυτω

30λεγοντες οτι ουτος ο ανθρωπος ηρξατο οικοδομειν και ουκ ισχυσεν εκτελεσαι

31η τις βασιλευς πορευομενος συμβαλειν ετερω βασιλει εις πολεμον ουχι καθισας πρωτον βουλευεται ει δυνατος εστιν εν δεκα χιλιασιν απαντησαι τω μετα εικοσι χιλιαδων ερχομενω επ αυτον

32ει δε μηγε ετι αυτου πορρω οντος πρεσβειαν αποστειλας ερωτα τα προς ειρηνην

33ουτως ουν πας εξ υμων ος ουκ αποτασσεται πασιν τοις εαυτου υπαρχουσιν ου δυναται μου ειναι μαθητης

34καλον το αλας εαν δε το αλας μωρανθη εν τινι αρτυθησεται

O sal pode perder seu sabor. Quando se umedece e logo se seca, não fica a não ser um resíduo insípido. Muitos cristãos se mesclam com o mundo e fogem do custo de ficar a favor de Cristo, mas O há dito que se os cristãos perderem seu distintivo sabor a sal, deixam de ter valor. Assim como o sal dá sabor e preserva os mantimentos, devemos preservar o bom no mundo, ajudar a que não se estrague e que mas bem traga um novo sabor à vida. Isto requer planejamento, disposição para o sacrifício e entrega tenaz ao Reino de Deus. Não é fácil chegar a ser "sal", mas se a fé cristã falha nesta função, falha ao representar a Cristo no mundo. Quanta sabor cristão pode dar você?

35ουτε εις γην ουτε εις κοπριαν ευθετον εστιν εξω βαλλουσιν αυτο ο εχων ωτα ακουειν ακουετω